Zanim Polanica zasłynęła jako miejscowość uzdrowiskowa, dorobiła się wielowiekowej historii. Pierwsze wzmianki znajdujemy w księgach sądowych miasta Kłodzka. Dość wcześnie, bo już w wieku XVI, sławne stają się źródła wód mineralnych. O ich działaniu zdrowotnym i dobrym smaku wspomina kłodzki kronikarz Aelurius.
Polanickie wody wożono do odległych miejscowości, sprowadzano je na uczty biesiadne i wesela. W roku 1595 miejscowość staje się własnością Jezuitów, którzy uznając, że Polanica jest „zdrowym i przyjemnym miejscem pobytu”, zbudowali tu swój dom. Jezuici rozpoczęli również eksploatację źródeł.
Rokiem przełomowym w dziejach Polanicy jest rok 1828. W owym roku właścicielem miasta zostaje kłodzki kupiec Józef Gromls. Zaczął on zagospodarowanie źródeł, zbudował małą pijalnię oraz drewniane łazienki. Od tego czasu zaczyna się historia Polanicy jako uzdrowiska. Istniało wtedy pięć źródeł wód mineralnych, jednakże były eksploatowane dwa z nich, najbardziej wydajne „Źródło Józefa” i „Źródło Jerzego”. W roku 1873 łazienki kupił wrocławski przemysłowiec Hoffman. Przeprowadzone na jego polecenie analizy wód polanickich dowiodły, iż źródła miejscowe dorównują a nawet przewyższają pod pewnymi względami uznane już wody dusznickie. Od roku 1875 systematycznie wzrasta liczba kuracjuszy. Kuracja trwała 4-6 tygodni, w czasie jej trwania ordynowano kąpiele mineralne oraz stosowano kurację pitną. W roku 1904 zaczęto eksploatację źródła „Wielka Pieniawa”. Odkrycie nowych źródeł oraz przejęcie Polanicy przez spółkę „Zarząd Uzdrowiska Polanica” zaważyło na dalszym rozwoju uzdrowiska. Powstał plan wzniesienia komfortowego domu zdrojowego z nowoczesnymi urządzeniami do hydroterapii. Dom ten postanowiono otoczyć parkiem i zbudować nowe pensjonaty. Latem 1906 r. zakończono realizację pierwszej części planu. 20 czerwca oddano do użytku Dom Zdrojowy, który następnego dnia został wraz z Parkiem Zdrojowym oświetlony światłem elektrycznym. Do roku 1910 zbudowano 50 nowych pensjonatów. Wraz z rozwojem sfery materialnej rosło uznanie dla Polanicy jako miejscowości uzdrowiskowej. W latach 1930-39 nastąpiła stabilizacja w rozwoju Polanicy. Kurort znany i popularny był w całej Europie. W czasach współczesnych uzdrowisko nie zatraciło swego wyjątkowego charakteru.
Dzisiejsza Polanica Zdrój to 7,5 tysięczna miejscowość uzdrowiskowa położona na wysokości 380-410 m n.p.m. Otaczające ją Sudety to góry niezbyt wysokie , lecz urzekające swą urodą, malowniczością oraz nieskalaną wielkim przemysłem czystością. Uzdrowisko położone jest w malowniczej dolinie rzeki Bystrzycy Dusznickiej. Korzystne położenie geograficzne powoduje, że panuje tu klimat podgórski charakteryzujący się łagodnymi zimami, dość ciepłymi i słonecznymi latami. Unikatowe warunki geologiczne, klimatyczne i przyrodnicze zadecydowały o powstaniu Parku Narodowego Gór Stołowych, który obejmuje tereny gmin bezpośrednio sąsiadujących z Polanicą. Najważniejszymi czynnikami decydującymi o uzdrowiskowym charakterze miejscowości jest mnogość źródeł wód mineralnych. Miasto charakteryzuje się tradycyjnym układem urbanistycznym, zwartą budową. Jest to miasto bez rynku, bez śródmieścia, miasto leżące w parku. Również wszystkie obiekty uzdrowiskowe położone są w Parku Uzdrowiskowym, w którym obok roślinności rodzimej znajduje się również sporo okazów flory egzotycznej oraz oryginalne klomby w formie pięknych dywanów kwiatowych. W parku znajdują się: Zakład Przyrodoleczniczy, Pijalnia, Teatr Zdrojowy, Sala Koncertowa. W części miasta położonej poza parkiem znajdziemy liczne kawiarnie, pensjonaty, tereny rekreacyjne, basen kryty i otwarty, ciekawe trasy spacerowe.
