Uzdrowiskowe miasto Duszniki Zdrój leży na dawnym szlaku handlowym prowadzącym z Pragi czeskiej do Wrocławia. Duszniki –Zdrój położone są w wąskiej dolinie rzeki Bystrzycy Dusznickiej. Dolina ta jest z jednej strony otoczona Górami Bystrzyckimi, a z drugiej Górami Orlickimi. W odległości 6 km od uzdrowiska na wysokości 600 m n.p.m. istnieje rozległe torfowisko zwane „Topieliska” stanowiące rezerwat przyrody. Występuje tu szereg gatunków roślin, które przetrwały od czasów epoki lodowcowej. Rośliny te spotykane są zazwyczaj tylko w tundrze, są to na przykład: mech islandzki, brzoza karłowata, sosna syberyjska. Góry Orlickie tworzą jednolity zalesiony wał górski na wysokości 1000 m n.p.m. Zbudowane są głównie z granitów, łupków krystalicznych i gnejsów. Najbliższe okolice Dusznik-Zdrój stanowią rozległe lasy. Wśród drzew najczęściej występują: świerk, buk, sosna i brzoza. W poszyciu występuje jarzębina, bez koralikowy i paprocie. Runo leśne tworzą borówka, grzyby i maliny. Na leśnych polanach i łąkach rośnie wiele roślin, a wśród nich chronione: pełnik europejski zwany „różą kłodzką”, dziewięćsił bezłodygowy, sasanka zwyczajna, przebiśnieg.
Klimat Dusznik-Zdrój posiada specyficzne właściwości, które szczególnie daje się odczuć na terenie uzdrowiska. Duszniki-Zdrój położone są na wysokości 588 m n.p.m., a klimat jest tu taki, jaki występuje na wysokości 1000 metrów. Klimat dusznicki ma pewne cechy klimatu podalpejskiego. W miejscu gdzie obecnie leży uzdrowisko Duszniki-Zdrój, już w XIII wieku istniała wioska należąca do miniaturowego państewka magnackiego – Homole. Rozwój wioski nastąpił w chwili odkrycia bogatej żyły rudy żelaza. Eksploatacja pokładów sprawiła, że wioska w roku 1346 została przekształcona w miasto. O szybkim bogaceniu się i rozkwicie miasta decydowało również korzystne położenie na szlaku handlowym. Takie położenie powodowało również częste napady w czasie wojen. Po jednym z takich napadów zaniechano dalszego wydobywania rudy. W 1562 r. powstał w Dusznikach-Zdroju cech sukienników i przemysł papierniczy. W XVII i XVIII wieku powstają w Dusznikach-Zdrój manufaktury tkackie wyrabiające baję i flanelę.
Historia miasta jest nierozerwalnie związana z historią uzdrowiska. O jego powstaniu zadecydowało odkrycie licznych źródeł wód leczniczych. Lecznicze właściwości źródła „Zimny Zdrój” znane są już w 1408 roku. Sława wód dusznickich wybiegała daleko poza granice kraju. Ze względu na swój przyjemny smak były poszukiwane jako napój biesiadny przez znakomite rody. Jednakże dopiero w XVIII wieku należycie oceniono i rozpoczęto wykorzystywanie źródeł. Około roku 1770 leczniczymi właściwościami wód dusznickich zaczyna się interesować świat lekarski. W roku 1801 lekarz zdrojowy dr Blottner wydał w Kłodzku broszurę, której tytuł brzmiał: „Przewodnik dla tych, którzy chcą korzystać z kuracji mlecznej i źródeł zdrowotnych w Kudowie- Zdroju i Dusznikach-Zdroju jako środka leczniczego”. Broszura ta była dedykowana przez autora doktorowi medycyny Mogalle z Wrocławia „lekarzowi wyższego urzędu górniczego i asesorowi Collegi Medici et Sanitas”. Lekarz ten (najprawdopodobniej Polak z Opola) zasłużył się na polu lecznictwa uzdrowiskowego na Dolnym Śląsku. Opublikował on wiele prac dotyczących głównie opisu źródeł mineralnych i kąpielisk śląskich, przyczyniając się do ich rozwoju. Położone w ówczesnym hrabstwie kłodzkim Duszniki –Zdrój zawdzięczają mu rolę uzdrowiska oraz założenie zakładu mlecznego i żętycznego. Wiedziony przykładem podobnych zakładów położonych w górach czeskich doszedł do wniosku, że właśnie Duszniki –Zdrój ze względu na najwyższe położenie i podalpejskie warunki (flora i klimat) mogą spełnić podobną rolę. W 1800 roku powstał taki zakład w Dusznikach-Zdroju. Doktor Mogalla opracował nowy lepszy sposób wykwaszania serwatki i żętycy dla celów leczenia. Dzięki temu uzdrowisko szybko zyskało sobie uznanie, a liczba kuracjuszy wzrastała z roku na rok.
